امکان سنجی اجرای ﻧﻈﺎم آﻣﻮزشﺗﺮﻛﻴﺒﻲ بر اساس الزامات ایزو ۱۰۰۱۵ در شبکه بهداشت و درمان

مقدمه: آموزش ترکیبی، مجموعه ای از رویکرد سیستمی و نگرش اقتضایی به یادگیری است، بدان معنا است که ضمن توجه به ارتباط میان تمامی اجزا به عنوان یک کل، به شرایط به کارگیری این ابزارها در راستای تحقق بهترین نتیجه، توجه ویژه ای می شود. مقاله حاضر به بررسی دیدگاه کارکنان شبکه بهداشت و درمان سراب در زمینه ی استقرار و پیاده سازی آموزش های ترکیبی(حضوری و برخط) مبتنی بر الزامات ایزو 10015 پرداخته است. روش ها: درﺍﻳﻦ ﭘﮋﻭﻫﺶ توصیفی‐ پیمایشی، جامعه آماری این تحقیق، کلیه کارکنان شاغل در شبکه بهداشت و درمان سراب در سال1394 بود و حجم نمونه با استناد به جدول مورگان 265 نفر برآورد شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بر اساس الزامات ایزو 10015 در مقیاس لیکرت 5 نمره­ای و شامل 63 گویه جهت بررسی امکان نیازسنجی، طراحی، اجرا و ارزشیابی را در آموزش های ترکیبی بود. برای تجزیه وتحلیل ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﺯ آمارهای توصیفی و ﺁﺯﻣﻮﻥ تی ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪ. نتایج: میانگین محاسبه شده از عوامل نیازسنجی43/.±81/2، طراحی52/.±6/2، اجرا 6/.±5/2 و ارزشیابی7/.±3/2 برای پیاده سازی آموزش های ترکیبی بود و کم تر از میانگین مفروض شده(3) بود و این تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود (001/0> ,p1/4=t). نتیجه گیری: این نتایج می تواند مبنای استقرار قرارگرفته و توجه و تقویت عوامل نیازسنجی، طراحی، اجرا و ارزشیابی جهت بسترسازی مناسب برای استقرار نظام آموزش های ترکیبی، استفاده از فواید هر دو روش آموزش مجازی و حضوری را ممکن نماید.